Θυμάμαι απέναντι από το σπίτι μου μια τεράστια αλάνα.
Κάθε μέρα όλοι γινόμαστε George Best Δομάζος Παπαιωάννου Δεληκάρης Ζίκο ή Μαραντόνα.
Ακούγαμε Doors και ότι άλλο γουστάραμε.
Κοιτάζω προς τα εκεί.
Σήμερα δεν υπάρχει αλάνα.
Δεν υπάρχουν καν παιδικές χαρές.
Δεν έμεινε κανένας ελεύθερος χώρος.
Βγαίνω για βόλτα με το ποδήλατο.
Με κυνηγάει το τσιμέντο.
Κλείνω τα μάτια μου και παίζω με φυσοκάλαμο πόλεμο μπάλα ή κυνηγάω τα τσιγκάκια στο πεζοδρόμιο.
Άγνωστες λέξεις σήμερα. Κάποιο μαγικό έχει γίνει και η αλάνα έγινε σουπερ μάρκετ πάρκινγκ πολυκατοικία.
Η μπάλα δεν παίζεται στα γήπεδα. Ούτε καν στα γηπεδάκια 5Χ5 ή στα 7Χ7. Παίζεται πλέον χωρίς αθλητικά ρούχα και παπούτσια και χωρίς δερμάτινη μπάλα. Κάθεσαι μόνος σου απομονωμένος και μερικές φορές χαμένος τελείως μπροστά σε μια οθόνη του υπολογιστή σου και φαντάζεσαι οτι κλωτσάς. Όπως φαντάζεσαι ότι ζεις.
Καλωδιωμένος.
Νομίζεις ότι ζείς.
Ζείς;
